a tribute to everything that breaks
A TRIBUTE TO EVERYTHING THAT BREAKS
ENG (+ NL)
INTRODUCTION
A Tribute to Everything That Breaks is an attempt to create a philosophical and poetic exploration of vulnerability and risk. I believe that we can only truly experience life when we choose not to avoid, but to embrace fragility, unrest, conflict, and desire, not recklessly, but as a conscious act of opening ourselves to uncertainty and the unknown. For me, true vitality does not lie in shielding ourselves from pain, but in accepting the fragility and unpredictability of what it means to be human.
The performance is created by me, Yoko Haveman, and follows my previous works Paradise Lost, Solastalgia, and Conundrum. A Tribute to Everything That Breaks is my latest production, made for theater stages and multidisciplinary festivals. It is developed in close collaboration with Dansateliers as the main partner, who support me not only artistically but also in communication, production, and distribution.
The project is also supported by the Nederlandse Dansdagen (Dutch Dance Festival) in Maastricht, where I am part of the Virtual Residency programme. On October 4, 2025, the project will be presented in this context by dramaturg and interim artistic director of Dansateliers, Vera Bonder, on my behalf.
Earlier in May 2025, I presented a first work-in-progress during the Offspring programme at SPRING Festival in Utrecht. This served as a moment of public interaction and critical feedback, emerging from a physical and sonic research process.
The premiere will take place on February 17 and 18, 2026 at Theater Rotterdam. The performance will subsequently tour at least ten times across various venues in Rotterdam and throughout the Netherlands, aiming to reach an audience of at least 1,500 people.
DESCRIPTION
A Tribute to Everything That Breaks is a solo performance set in a vibrant, psycho-dystopian world in which I explore violence and eroticism not as taboos, but as internal forces that drive transformation. In this world, the body, the voice, and the scenography fracture and shift to make space for a new form. What existed is a fictional, female-coded figure inspired by anime archetypes such as the Yandere, Ghost in the Shell, and Belladonna of Sadness, as well as the writings of philosophers like Audre Lorde and Hannah Arendt, and the grotesque illustrations of Toshio Saeki. What emerges is...
Rooted in my fascination with the fragile and the instinctive, stuttering breath, a trembling voice, a sudden attack, I am developing a layered, sensorial vocabulary. Sound, movement, light, and projection follow the rhythm of a body in conflict, between suppression and expression, vulnerability and control.
As a maker, I focus on peeling back archetypes to reveal a more honest representation of the female body in relation to violence and eroticism. My guiding research question is: how can a female-coded anime body express itself when it is no longer driven by conquest, implosion, or sacrifice?
Partnered with Dansateliers and Nederlandse Dansdagen.
NL
INLEIDING
A Tribute to Everything That Breaks is een poging om de filosofische en poëtische verkenning van kwetsbaarheid en risico’s te creëren. Ik geloof dat we het leven pas volledig kunnen ervaren wanneer we risico’s, breekbaarheid, onrust en conflict niet uit de weg gaan, maar omarmen, niet roekeloos, maar als een bewuste keuze om ons open te stellen voor onzekerheid, verlangen en het onbekende. Ware vitaliteit schuilt voor mij niet in het beschermen van onszelf tegen pijn, maar in het aanvaarden van de fragiliteit en onvoorspelbaarheid van wat het betekent om mens te zijn.
De voorstelling wordt gecreëerd door mij, Yoko Haveman, en vormt na Paradise Lost, Solastalgia en Conundrum mijn nieuwste productie voor theaters en multidisciplinaire festivals. A Tribute to Everything That Breaks is een samenwerking met Dansateliers als hoofdpartner. Zij ondersteunen mij zowel artistiek als zakelijk, en zijn actief betrokken bij communicatie, verkoop en productionele begeleiding.
Daarnaast wordt het project ondersteund door de Nederlandse Dansdagen in Maastricht, waar ik deel uitmaak van het Virtual Residency programma. Op 4 oktober 2025 zal het project in dat kader worden gepresenteerd door dramaturg en artistiek coördinator Vera Bonder, namens mij. Daarnaast heb ik in mei 2025 een eerste work-in-progress getoond tijdens het Offspring programma van SPRING Festival in Utrecht, waarmee de eerste publieksinteractie en inhoudelijke feedbackmomenten zijn ingezet vanuit een fysiek en sonische onderzoek.
De première vindt plaats op 17 en 18 februari 2026 in Theater Rotterdam. Aansluitend zal de voorstelling (minimaal) tien keer te zien zijn op diverse podia in Rotterdam en door heel Nederland, met een beoogd bereik van ten minste 1500 bezoekers.
BESCHRIJVING
A Tribute to Everything That Breaks is een solovoorstelling in een kleurrijke, psycho-dystopische wereld waarin ik geweld en erotiek onderzoek als innerlijke krachten, niet als taboes, maar als drijvende energieën van transformatie. In deze wereld breekt het lichaam, muziek, de stem en het decor, om ruimte te maken voor een nieuwe vorm. Wat bestaat is een fictieve, vrouwelijk gecodeerde figuur, geïnspireerd door anime-archetypes, zoals de Yandere, Ghost in The Shell, Balladonna of Sadness, filosofen als Audre Lorde, Hannah Arendt en het groteske illustraties van Toshio Saeki. Wat ontstaat is...
Vanuit mijn fascinatie voor het breekbare en het instinctieve, adem die hapert, een trillende stem, een plotselinge aanval, ontwikkel ik een gelaagd, sensorisch vocabulaire. Geluid, beweging, licht en projectie volgen het ritme van het lichaam in conflict: tussen onderdrukking en expressie, tussen kwetsbaarheid en controle.
Als maker richt ik me op het afpellen van archetypes, en het verbeelden van een eerlijker representatie van het vrouwelijk lichaam in relatie tot geweld en erotiek. Zoals mijn onderzoeksvraag luidt: hoe kan een vrouwelijk gecodeerd anime-lichaam tot uitdrukking komen als het niet wordt gestuurd door verovering, implosie of opoffering?
Partners met Dansateliers en Nederlandse Dansdagen.
Pain doesn't always scream. Every so often, it just sits there. Silently
